اشعار

متاب ای ماه امشب، تا نبینم صبح فردا را           ببار ای اشک تا دریا کنم دامان صحرا را
بریز ای آسمان خون جای باران بر زمین امشب           که پرپر میکند فردا خزان گلهای زهرا را

بگریید ای تمام اهل عالم آن چنان امشب           که با اشک خود از خجلت برون آرید سقا را
ندای ارجعی دل بُرده از هفتاد و دو عاشق           صدای العطش آتش زده اعماق دریـا را
وضو گیرید از خونِ دلِ خود ای بنی هاشم!           که بردارید فردا از زمین، قـرآن لیلا را
نگهدار ای سکینه! اشکهای دیدۀ خود را           که در گودال خون فردا بشویی جسم بابا را
میا ای آفـتابِ صبح بیرون از افـق فردا           که با سوز عطش اصغر ندارد تاب گرما را
الهی مهـرﹾ زندانی شود در سیـنۀ مشرق           که در گودالِ خونﹾ زهرا نبیند ظهر فردا را
بگردید آل یاسین سخت فردا در بیابان ها           که دریابید زیر خارها گـل های طاها را
سپاه حق و باطل صف کشیدند از دو سو میثم           میان این دو صف بشناس دنیا را و عقبا را

بگـذار با تو این شب آخر به سر شود            ای وای اگر که امشب زینب سحر شود

هر چه به صبح واقعه نزدیک میشویم            از غـصـۀ تـو دلـهـره‌ام بـیـشـتر شـود

ای میهـمان تـشنه لـبـم بر غـریـبـی‌ات            پهـلـو شـکـسته آمده تا نـوحه گر شود

تـا آه می کـشـی جـگـرم تـیـر می کشد            خواهر به حال بی کسی‌ات خون جگر شود

حرف از جدا شدن بزنی لطمه می‌زنم            راضی نشو که زینب تو در به در شود

جـان مـنـی و پـای تـو آوردم ای حـسـیـن

تا صبح من به دور تو می گردم ای حسین

ای یـادگــار مــادرم ای ســایـۀ ســرم            ای مـهـربـان بـرادرم ای سـایـۀ سـرم

ای آیـه هـای فـجـر ز تو دل نـمی کـنم            آیـد هـر آنچـه بـر سـرم ای سایۀ سرم

می‌سوزم از شرارۀ اشک تو امشب و            فـردا در آتـش حـرمم ای سـایـۀ سـرم

پیداست از هیاهوی دشمن که می شود            رأست به نیزه در برابرم ای سایۀ سرم

سوگند خورده‌اند که سرت را جدا کنند            با تـیـغ و نـیـزه در برم ای سایۀ سرم

من بر هزار زخـم تنت گریه سر دهم            تو هم بـه دیـدگان تـرم ای سـایـۀ سرم

جـان مـنـی و پـای تو آوردم ای حـسـیـن

تا صبح من به دور تو میگردم ای حسین

آیه‌های نـور باش، مثل مـادرم که بود            یک زن غیور باش، مثل مادرم که بود

من فدای دین شوم، مثل مادرم که بود            خواهرم صبور باش، مثل مادرم که بود

این سفر نهایتش بر خـدا رسیدن است            در حضور مادرم سرجدا رسیدن است

این سفر خلاصه بر کربلا رسیدن است            تو کـلیم طور باش، مثل مادرم که بود

گـاه داغ دیـدنـم، خواهـرم سکوت کن            بین خون طپیدنم، خواهرم سکوت کن

وقت سر بریدنم خـواهرم سکوت کن            پاسدار شـور باش؛ مثل مادرم که بود

دست هـای بی حـیا در کـمین معجـرند            چشم‌های من پُر از بغض های دخترند

این حـرامـیـان پـی نـالـه‌های مـادرنـد            مظهر شعور باش، مثل مادرم که بود

آسـمـان بخـت من، کـوکـب کـویری‌ام            محشری به پاست در امشب کویری‌ام

پـاره پـاره می‌شود این لب کـویـری‌ام            مصحف زبور باش، مثل مادرم که بود

سپهر چشم من خسته حال بـارانیـست            به دور خیمه علمدار در نگـهـبانیـست

شبی دگر ز سحر مانده، جمعمان جمع است            فضا صمیمی و این شام؛ شام پایانیست

فضای سینه ام آکنده است از غم دوست            ز فرطِ عشق برادر به دل دگر جا نیست

یکی کـفـن به تن و دیگـری حـنا بسته            بساط عـشق مهـیّـا برای مهـمـانـیـست

هـراس و هـول گـرفـتـه دل مرا، آری            هوای دیـدۀ زینب عجیب طوفـانیـست

بـرای آنکـه نـبـیـنـد حسیـن حـال مـرا            به زیر چـادر من گریه نیز پنهـانیـست

گردن گرفت داغ مرا شانه های اشک            خون می چکد ز هر مژۀ من به جای اشک

دور از نگـاه دخـتـر تو، جـای مـادرم            کردم پس از نماز برایت دعای اشک

از بس نرفته خواب ز دلشوره، ریختم            امشب به زخم بستر چشمم دوای اشک

حالا که از ستاره پُر است آسمان مان            دارد شب کویری خـیمه هـوای اشک

پیـغـمـبـرم شدی شب معـراج رفـتـنت            انداخـتی به قـامت پـلکـم عـبای اشک

زانو نزن تو را به خدا پای بغض من            وا می شود به حلقه چشم تو پای اشک

کـمـتـر محـل به حـنجـرۀ نـیـزه ها بده            دارد بلـند می شود اینجا صدای اشک

بر گـودی گــلـوی تو افـتــاد عـاقـبـت            چشمم که می دوید فقط در قفای اشک

فـردا غـروب کـار من و تـو در آمـده            پیش از طلوع  اشک تو قضای اشک

وای اگر امشبِ این دشت به فردا برسد           شـیـون و گـریـه و آهـم به ثـریـا برسد

به لب خشكِ تو دِق میكنم از غصه اگر           تیغِ خورشید بر این پهنه صحـرا برسد

كوكبِ بختِ جدایی ز تو تقدیرِ من است           چـشم از رویِ تو بر هـم نـزنم تا برسد

به تنِ اصغرِ تو یك سرِ سوزن حس نیست           بـا كـمـی آب تـلـظّـیـش بـه لالا بـرسـد

عـلـی ات را بـشناسند نخواهند گـذاشت           بـویی از پـیـرهـنـش نیـز به لـیلا برسد

بدنش مثلِ فـدك پخشِ زمین خواهد شد           پـای عـبـاسـم اگـر بر لـبِ دریـا بـرسد

گرگ ها یوسفِ خواهر به سرت می ریزند           چاره ام چیست اگر كار به این جا برسد؟

نیزه، خون، چكمه، سراشیبی گودال، سرت           عـمـرِ زیـنب به گـمانت به تماشا برسد؟

رویِ تَل دخترِ مضطر شده می میرد اگر           پـای اسـبـی به لـبِ تـشـنـۀ بـابـا بـرسـد

وای اگر پای شقاوت به حـرم باز شود           دست بی عاطـفه بر چـادرِ زن ها برسد

آتش و خیمه و غارت شدن هر چه كه هست           هیـچ كس نـیـست به دادِ منِ تنهـا برسد

نـفـسِ سیـنـۀ زینب، نـفـسـت می گـیـرد           وای اگر امشبِ این دشت به فردا برسد

آن شب که بودی انتخاب ظلمت و نـور           قومی در آغوش خدا، قومی ز حق دور

یک سو صف حق، سوی دیگر بود باطل           قـومـی پـی دلــدار و قــومـی بــنــدۀ دل

آن سو خیـامِ نـار و این سو خـیمۀ نـور           آن سو سراسر دیو و دد، این سو همه حور

خـلـقـت میـان ایـن دو خـیمـه ایـسـتـادند           قومی به آن قومی به این سو رو نهادند

ای دوست خود را در کدامین خیمه دیدی           یـار حـسـیـنـی یــا طــرفــدار یــزیـدی؟

خود در چه قومی کرده‌ای احساس، خود را؟           بگشای چشم عـبرت و بشنـاس خـود را

آن سو ز حق دل‌ها جـدا بود و جـدا بود           این سو خـدا بود و خـدا بود و خـدا بود

آزاد مـــــردان دور ثــــارالله بــــودنـــد           از سـرنـوشـت خـویـشـتـن آگــاه بـودنـد

همچون عروسان،مرگِ خون‌را طوق‌کردند           غـسل شهادت در سرشک شـوق کردند

بنوشته بر رخـسار خـود با اشـک دیـده           تـنـهـا حیـات مـا جـهـاد است و عـقـیـده

در انـتـظار صبــح فــردا بـی‌شـکـیـبـنـد           هـر یـک زُهیرنـد و بُریرند و حـبـیـبـند

عبـاس گویـد: وقف خاک دوست، هستم           این دیده،این پیشانی،این سر،این دو دستم!

مـــــن زادۀ آزادۀ ام‌ الــــبـــــنــــیـــنــــم           مـشـتـاق شـمـشـیـر و عــمـودِ آهـنــیـنـم

فـردا کـنـم دریـای خـون، دشت بــلا را           چون‌ روی خودگلگون کنم کرب‌وبلا را

اکـبر کـه از سـر تا قدم پُـر از خـدا بود           ممسوس در ذات خدا، از خـود جدا بود

پیـش از شهادت حال با شمـشیر می‌کرد           آیــیــنــۀ دل را نــشــان تیــر مــی‌کــرد

دریـای خــون آغـوشِ مـولا بـود بـر او           زیـبــاتـر از دامــان لــیــلا بــود بــر او

قـاسـم عـروس مرگ را در بـر گـرفـتـه           گـویـی دوبـاره زنـدگـی از سر گـرفـتـه

ازبس‌که داردمرگِ خون‌را چون‌عسل،دوست           بـر قـامتِ رعنـا زره پوشیـده از پوست

ما اندکـیم و خـیل دشمن، بی‌شمارند            ما چند فرد، اینان همه، چندین هزارند
این ظلمت شب، این شما، این راه صحرا            یاران من، این قوم، با من کار دارند

امشب مرا در کـربـلا تـنها گـذارید            آخر عـزیزان شما، چـشم انـتظارند
من در پـی ارشـاد ایـنـانم، دریـغـا!            ایـنان، مصـمّم از برای کـار زارند
هر کس بماند با من اینجا، کشته گردد            یاران من، یکسر قـتـیل این دیـارند
اینان نه تنها، تـشنۀ خون من استـند            حتی به فکر خون طفل شیرخوارند
اینجا جواب العطش، تیر سه شعبه است            اینجا به حلق تشنه خنجر می‌گذارند
فردا در ایـنجا، دسته‌گـل‌های مـدینه            لب تشنه، زیر خارها، جان می‌سپارند
فردا شوم، از چار جانب تیـرباران            این تیرها باید ز پـشتم سر در آرند
فردا، تـمام کـوه‌ها، بر من بگـریـند            فـردا تـمام سنگ‌هـا، بر من بـبارند
فردا تمام قصۀ ما را، در این دشت            شمشیرها، بر خاک، با خون می‌نگارند
زوّار من، تا بیـشتر بر من بسوزند            با خود کتاب نخل « میثم» را بیارند

امشب سپاه حق و باطل صف کشیدند            یک دسته حق، یک دسته باطل برگزیدند
در انـتـظـار صبح فـردا می‌خـروشـند            یک دسته جان، یک دسته جانان می‌فروشند

یک دسـته راه نـار را در پیـش دارند            یک دسته عشق یار را با خویش دارند
امشب حسینیون نمی‌گـنجند در پوست            فردا بود معراجشان از دوست تا دوست
امشب بـلا جـویان عـاشـق در نـمازند            فردا به نوک نیـزه سـرها سر فـرازند
امشب دهد آل عـلـی را پـاس، عـباس            فردا کـنـند اهـل حـرم عـباس، عـباس
امـشب شـود از شـرمِ سـقـا آب، دریـا            فـردا شود از اشک او سیـراب، دریـا
امشب شود وقف ولایت هستِ عباس            فردا جـدا گـردد ز پیکـر دست عباس
امشب به جـای آب، سـقـا اشـک دارد            فردا نه دست و نه عَلَم نه مشک دارد
امشب شب است و نغـمۀ قـرآن اکـبر            فردا عـطـش بـازی کند با جـان اکـبر
امشب عـلـی دور پـدر گـردد هـمـاره            فردا بود زخـمـش به پـیکـر بی‌شماره
امشب فـلک بازی کـنـد با جـان لـیـلا            فـردا شـود نـقـش زمـیـن قــرآن لـیـلا
امشب علی اصغر کند شب زنده داری            فردا شود خونش ز حلـق تشنه جاری
امشب سکینه چون کـبوتر می‌زند بال            فردا زیارت نامه می‌خـواند به گـودال
امشب شب است و زینب و اشک شبانه            فـردا بـگـیـرد اجـر خـود از تـازیـانـه
امشب چو گل زینب گریبان را دریده            فــردا شــود زوارِ رگ هـای بــریــده
امشب سرشک از چشم پیغمبر روان است            فـردا سر فرزند زهـرا بر سنان است
امشب حسین است و شب و چشم تر او            فـردا زند فـواره خـون از حـنـجـر او
ای کاش امشب آسـمـان از ره بـمـانـد            مه جای نور از دیده با ما خون فشاند
ای کاش خـورشید از افق بیرون نیاید            تـا جـانـب گـودال شــمـر دون نـیـایـد
ای کاش عـمـر آسـمـان پایـان پـذیـرد            تا خـیـمـه‌هـای فـاطـمـه آتـش نـگـیـرد
ای اسب ها خون جای اشک از دیده بارید            فــردا مـبــادا روی قــرآن پـا گـذاریـد
ای سنگ دشـمن نـشکـنی آئیـنه‌اش را            ای نیزه نشکافی به مقـتل سیـنه‌اش را
ای اشک امشب مونس چشم ترش باش            ای فـاطمه فـردا تو بالای سرش باش
ای جان عالم بال زن از تن برون شو            ای چشم "میثم" گریه کن دریای خون شو

منای عشق را حال و هوای دیگر است امشب           شب عاشور یا غوغای روز محشر است امشب
کنار یکدگر جمعـند هـفـتاد و دو قـربانی           سخن از بذل جان و صحبت از ترک سر است امشب

برادر را مباد از خواب بیدارش کنی زینب           که او را سر به روی دامن پیغمبر است امشب
ز جا خیز و سپند دل به مجمر دود کن لیلا           که بر پا صوت قرآن علی اکبر است امشب
زنان هاشمی آن سو روید از دور گهواره           شب شب زنده داری علی اصغر است امشب
گمانم بوی عطر فاطمه پیچیده در صحرا           که زینب تا سحر در ذکر مادر مادر است امشب
غـزالان حـریـم آل طـه العـطـش کـمـتر           خدا داند که سقا از شما تشنه تر است امشب
اذان گویید بر گلدسته‌های عشق ای یاران           که قاسم را سحرگاه نماز آخر است امشب
حرم چون لالۀ آتش زده از سوز بی‌آبی           سکینه از عطش چون مرغ بی بال پر است امشب
بیا ام البـنـیـن حال بـنین ت را تماشا کن           که هر یک را به سر شور و هوای دیگر است امشب
عـبادالله را دعـوت به آه و نـاله کن میثم           که عبدالله را شور شهادت بر سر است امشب

امشب فـقط مـانـده برای ما برادر            این دشت فردا می‌کند غوغا برادر

با من نگو فردا چه خواهد شد که زینب            می‌ترسد از غمهای این صحرا برادر

خار مغـیـلان بـیـابان جـمع کن تا            فردا نگـردد جـمع با پـاهـا بـرادر

راز و نـیـاز امشب تو فـرق دارد            از غصه‌ها می‌گوید این نجوا بردار

می‌گویی از گودالُ خونُ و طاقتی نیست            تا دیـدنـی ها بـشـنـوم حـتی برادر

بـاور نـدارم زینتِ دوش نـبـی را            سُمها کند هم سطح با شنها برادر

درد فـراق تو بـرای کُـشـتـنـم بس            دیگر چرا سر نیزه و سرها برادر

از غارت خلخال و خون گوشواره            چیزی نگویی بین مَحرمهـا برادر

گفتی اسارت می‌روم، اینکه محال است!            با غـیـرتی که دیـدم از سقا برادر

وقـتی میان نـیـزه‌ها گـم شد تن تو            با نـالـه‌ات راه مرا کـن وا بـرادر

امشب عزیز فاطمه مهمان خواهر می‌شود           فردا میان قتلگه در خون شناور می‌شود
امشب درون خیمه گه دارد هزاران گفتگو           فردا در این صحرا سرش دلدار خنجر می‌شود

امشب به سقا بس سخن گوید ز سوز تشنگی           فردا تمام بـاغ او لب تشنه پرپر می‌شود
امشب چو شمعی پُر شرر تا صبح می‌سوزد ولی           فردا ز جور کوفیان بی عون و جعفر می‌شود
امشب همه پروانه‌ها دور و برش پَر می‌زنند           فردا فدای راه حق بی‌شیر اصغر می‌شود
امشب یتیم مجتبی بنهاده سر دوش عمو           فردا ز سم اسبها صد پاره پیکر می‌شود
امشب مناجات حسین تا عرش اعلا می‌رود           فردا سرش از تن جدا مهمان مادر می‌شود
امشب کند زینب دعا هر گز نگردد صبحدم           فردا ز جور خصم دون بی‌یار و یاور می‌شود
امشب  ز راز دشت خون زینب حکایت می‌کند           فـردا کنار عـلـقـمه او بی‌بـرادر می‌شود
امشب برای روز نو در کف نمانده چاره‌اش           فردا سر جانان جدا از تیغ و خنجر می‌شود

در خـیـمـه‌هـا صدای خـدایـا بلـنـد شد            زیـنـب ز داغ مـاتـم فـردا؛ بـلـنـد شـد

 فـریاد وا حسین؛ ز اعـمـاق سیـنه‌اش            تا گـشت با خـبـر ز قـضـایـا بلـنـد شد

پرسید غـرق نالـه که آقا چه می‌شود؟‌

تکلیف زینبت شب فـردا چه می‌شود؟‌

سـجـاده بـاز کـرده‌ای و نـاله می‌کُـنی            باران شدی و تـوبۀ صد ساله می‌کُنی

گاهی خروج می‌کنی از خیمه گاه خود            خـیـره نـگـاه جـانب آن چـاله می‌کُـنی

انگار این عمل؛ عمل دل بخواه توست

این تکّه از زمین نکند؛‌ قتله گاه توست

امشب فضای خیمه پُر از عطر سیب توست            زینب اسیر گریه؛ ز حال عجیب توست

حرفی بزن عزیز دل من که خواهرت            مضطر ترینِ نـالـۀ امن یجـیب توست

اشـکـت به مـن اجـازه آوازه مـی‌دهـد

دل شوره‌ام خبر ز غـمی تازه می‌دهد

یک لحظه کن نظر به من زار و مضطرت            آری مـنـم کـه زل زده‌ام در بـرابـرت

از بس که محـو ذات خـداونـد اقـدسی            اصلاً‌ محل نمی‌دهی امشب به خواهرت

از جان من عروج مکن روح پیکـرم

حرفی مزن ز رفـتن خود؛ ای برادرم

خون منِ ز خود شده را کم به شیشه کن            زخم فراق؛ ‌کم به دل خسته ریشه کن

یا حرفی از جُدا شدن از خود مگو وَ یا            با من مگو عـزیز دلم صبر پیـشه کن

امشب دلـم اسیر ملال اسـت یا حسین

من بی‌تو؛‌ عین فرض محال است یا حسین

گــریــان تـریـن دیــدۀ دریــایـی تــوأم            امشب اسـیـر غــصّـۀ فــردایـی تــوأم

 فردا ز بس كه حمله به جسم تو می‌شود            مـن نـیـز نـاتـوان ز شـنـاسـایـی تـوأم

گـفـتـی بـه نـالـه غـرق تمـنا نکن مرا

زینب بـیـا و خـوب تـماشـا بکـن مـرا

فــردا تـمـام پـیـکـر تو زخـم می‌شـود            از پـای تـا دم سـر تـو زخـم مـی‌شـود

اذنم دهی به صورت خود لطمه می‌زنم            با من مگو که حنجر تو زخم می‌شود

گفتی سری به روی تنت نیست بعد از این

جز تکه بوریا کفنت نیست بعد از این

داری عقیله، خواهر من گریه می‌کنی            آیـیـنـهٔ بـرابـر من گـریـه مـی‌کـنـی

از لا به لای خیمه دلم تا مدینه رفت            خـیلی شبـیه مادر من گریه می‌کنی

دل شوره می‌چکد ز نگاه سه ساله‌ام            وقتی کـنار دخـتر من گریه می‌کنی

من از برای غربت تو گریه می‌کنم            تو از برای حنجر من گریه می‌کنی

امشب برای ماندن من نـذر می‌کنی            فـردا برای پیکـر من گریه می‌کنی

امشب نشـسته‌ای و مرا باد می‌زنی            فردا به جسم بی‌سر من گریه می‌کنی

امشب، شب قیــامت کبـرای دیگر است            هر لحظه یک گزارش صحرای محشر است

امشب رسد به گــوش، مناجات عـاشقان            فردا، به روی خاک، بدن‌های بی‌‌سر است

امشب، علم به دست علـمدار کـربلاست            فردا، تنش به علقمه، در خون شناور است

امشب ربـاب، دست دعــایش بر آسمان            فــردا تـسـلّـی دل او، داغ اصـغــر است

امشب دعـا به جان جــوانان کند، حسین            فردا به روی دامن او نـعـش اکبـر است

امشب عطش گرفته ز قاسم توان و تاب            فردا به جای آب، دهانش ز خونْ تر است

امشب حسین گــرم مناجات با خــداست            فردا هزار پاره ز شمشیر و خنجر است

امشب حسیــن پیــرهن کـهـنــه‌اش به بر           فردا، نه سر، نه پیرهن او را، به پیکر است

"میثم" دمــد ز هــر نفست شعله‌های دل           نظــم تو ســوز سیــنــۀ آل پیـمبــر است

امشب شب تجـدید پیمان با حسین است           این آخـریـن شـام امـام عـالـمـیـن است

امشب حسین از کـوفیـان مهلت گـرفته           از یک یکِ یـاران خود بـیـعـت گرفته

دلهــای مـشتـاق شـهـادت بـی قــرارنــد           عشاق حق سر در گـریبان نـالـه دارند

هر کس که فـردا با خـدا دارد مـلاقـات           مشغول تسبیح است و قرآن و مناجات

دردانــه جـا بـر زانــوی بـابـا بـگـیـرد           بــارانِ‌ اشـک از گـونـۀ مــولا بگـیـرد

گــاهی ز صحــرا خـارها را می زداید           گـاهـی نـظـر بـر زیــور دخـتـر نمـاید

زینب سرِ‌شب تا سحر در اضطراب است           هم فکر هجر یار، هم قحـطی آب است

امشب غـم دل گـفـتـن و پـاسخ شـنـیـدن           فـردا اسیـری رفـتن و سیـلـی چـشیـدن

وقـتی سپـاه و خـیـمه بی عـبـاس گـردند           آمـاج سـیـلی غـنچـه هـای یـاس گـردند

امشب حسین تسکین دهد بر قلب خواهر           فـردا مـیـان قـتـلگـه در خـون شـنـاور

امشب حسین با خواهرش در سوز و آه است           فـردا بـه زیـر سـمّ اسـبـان سپـاه اسـت

کنون که برق نگاه تو در نگــاه من است           زبان خموش؛ ولیکن نظر پُر از سخن است

به من مگــو که بســازم ز درد دوری تو           پس از تو حالت من لحظه‌لحظه سوختن است

من از شـکــایت تو از زمــانــه دانــستــم           که سرنوشت من و تو ز هم جدا شدن است

نمی‌شــود که بسوی مــدینــه بــرگـردیم؟!           دل غــریب من اینجـا هــوایی وطن است

سپــرده کــهنــه لـبــاسی بــرای تو مــادر           چقدر کرده سفارش: «حسین بی‌کفن است»

چـقــدر نیــزه بــرای تـن تو ســاختــه‌انــد           چقــدر مــرکب‌شان بیقــرار تــاختن است

چــقــدر چشم جســارت به خیــمه می‌افتد           هراس من همه از «سایه‌سر» نداشتن است

مرا رها مکن اینجا که خصم بی‌پـرواست           مرا رهـا مکن اینجا که شمر بددهن است

من از آتش زدن بال و پرت می ترسم            شب به پایان برسد از سحرت می ترسم

این جماعت همه در فکر عذابت هستند           آه از آتـش روی جــگــرت می تــرسم

شوق چشمــان تو با قبــل تـفــاوت دارد           بی من زار نـرو از سفــرت می ترسم

اصلا امـشب چــقدر توصیـه داری آقا           دارم از ایـنـهـمـه اما اگــرت می ترسم

چشم من خورد به اکبرجگرم سوخت حسین           من ز پــاشیدن جـسم پسـرت می ترسم

رحــم بر طفل صغیــر تو ندارند اینها           خیلی از تیــر و گلوی ثمرت می ترسم

زنــده ای و به سـوی خیمۀ تو می آیند           ته گــودال ز چـشمان تــرت می ترسم

شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود           جهـان، مسـخّر روح  بزرگوار تو بود

لهیب تشنگی ات، روح دشت را می سوخت           فرات موج زنان گرچه در کنار تو بود

به رزم، قصد فنای جهان، گرت می بود           نه آسمان، نه زمین، مردِ کارزار تو بود

اگر شـجـاعت و ایـثـار، جـاودانـی شـد           ز خـون پاکِ دلیران جان نـثـار تـو بود

به جای مـاند اگر نامی از جـوانـمردی           ز پـایـمـردی یـاران نــام دار تــو بـود

به پـیـشـواز اجل آن چنان کـمر بـسـتی           که مرگ، مضطرب از طفل شیرخوار تو بود

شُـکـوه نام بـلـند تو، جاودان باقی است           که سربـلـندی و آزادگی، شعـار تو بود

به روی دست تو پرپر شد از خدنگ ستم           گلی که از چـمن حُسن، یـادگار تو بود

اگرچه گـلشنت ای باغبان به غارت رفت           خزانِ بـاغِ تـو، آغـازِ نـوبـهـارِ تو بود

درخـت عـدل و مروّت که آبـیـاری شد           رهـیـن مـنّـت شـمـشـیـر آبـدار تـو بود

به جز دل تو که بود از وصال، خرّم و شاد           جهان و هرچه در او بود، سوگوارتو بود

به غـیـرِ داغ محبـّت به دل نـبـود تو را           اگرچـه سـیـنۀ هر لالـه داغـدار تو بود

ز کاروان تو خاکـستری به جای نـماند           هـنـوز دیدۀ یـثرب در انـتـظـار تو بود

فـردا کـه بـر فـراز نـی افـتـد گـذارمـان           حیرت فـزای طور شود، جـلوه زارمان

فـردا که کهکـشان تجلی است، نـیـزه ها           گـردش کند زمین و زمان بر مـدارمان

فردا که روز سرخ عروج من و شماست           بر روی نـیزه هاست، قـرار و مـدارمان

فـردا کـه سـرفـرازی ما را رقـم زنــنـد           خورشید و ماه می شود، اختر شمارمان

فردا که روزعرضۀ عشق وشهادت است           حـیـرت کـنـنـد، عـالـم و آدم ز کـارمان

فـردا که از تـبار تـبر، زخم ماند و داغ           غــیرت، شـقـایـقـی بـُوَد از لاله زارمان

فرداست روز وعدۀ دیدار و دیدنی است           بـر نـیــزه هـا، تـجــلّـیّ پـروردگـارمـان

منـظـومـه بـلنـد شهـادت سـرودنی است           فردا که عشـق خـیـمه زند در کـنارمان

وارونـه نیست، طـالعِ خـون مـن و شـما           قـد می کشد بـه عـرش خـدا، آبـشـارمان

در ما عـیـان، جـمال خدا جـلوه گر شود           چـشـمی کجاست تا شود آئـیـنه دارمان؟

رنگ پریده ای ست به چشم سپـهر، مهر           وقـتـی سپـیـده می دمـد از شـام تارمـان

کامل عیار سنگ محک خـورده ایـم مـا           غیـر از خدا کسی نـشـنـاسد، عـیـارمان

ما هـرچه داشتـیـم به پای تـو ریـخـتــیم           ای عـشـق، ای تـمـامـیِ دار و نـدارمان

چـشم امـید ماست به فــردای دور دست           بـر تک سـوار مانـده به جـا از تبـارمان